της Στέλλας Τρίμη*
Πριν τρεις βδομάδες, η οικογένειά μου έσπασε δυο μεγάλα τρεχαντήρια στο καρνάγιο. Δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, μιας και από τη μια η Πολιτεία έχει απαγορεύσει τη τράτα, από την άλλη, για να πάρουν μια κάποια επιδότηση, για να επιδοθούν σε κάποια άλλο τρόπο αλιείας, για τα προς το ζην, τους υποχρεώνουν όχι μόνο να παραδώσουν την άδεια τους, αλλά να σπάσουν και τα σκάφη… Θλιβερό, ε; Είμαστε όλοι πολύ φορτισμένοι αυτές τις μέρες... Σε παλιότερη ανάρτησή μου έλεγα για τον αλιευτικό τουρισμό. Δεν θα μπορούσαν να μη τα καταστρέψουν, ώστε να χρησιμεύσουν με άλλη μορφή;
Αυτές τις μέρες έλαβα μια πρόσκληση για την ημερίδα που διοργανώνει το Μουσείο Ναυτικής Παράδοσης το άλλο Σάββατο στο Πέραμα με θέμα «Παραδοσιακά Σκάφη: Ευρωπαϊκές Πολιτικές και Προβληματισμοί για την Διάσωση της Ελληνικής Ναυτικής Κληρονομιάς και Παράδοσης». Βέβαια, παρά τα διαπιστευτήρια του έγκριτου μουσείου, σκέφτομαι ότι θα στενοχωρηθώ πολύ να πάω να ακούσω αυτούς τους πολύ ωραίους ομιλητές, για το πώς οι δικές τους χώρες κατάφεραν να προστατέψουν τα παραδοσιακά τους σκαριά από τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και δεν μιλάμε για ανθρώπους από τυχαίες χώρες: απόγονοι των Βίκινγκ και δεινοί ψαράδες του Ατλαντικού (Σουηδοί), εξ’ ορισμού έμποροι και θαλασσοφάγοι (Ολλανδοί), απόγονοι ενός από τα ενδοξότερα ναυτικά έθνη, επίσης θαλασσοπόροι και έμποροι (Βρετανοί).
Πώς να μη γίνω ένα με το πάτωμα, όταν –εκ των πραγμάτων– η σύγκριση με το αθάνατο ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο μας καταδικάζει τουλάχιστον να ντρεπόμαστε; Δηλαδή, αυτοί θα μιλήσουν για τα κατορθώματά τους στη διάσωση της παραδοσιακής τους κληρονομιάς και εμείς θα πούμε τί; Θα μου πείτε: «Ε, πήγαινε να ακούσεις…».
Όμως, δεν είναι τραγικό να έχεις πίσω σου μια ιστορία λαϊκής ναυπηγικής και ναυτικής τέχνης χιλιάδων χρόνων και να φτάνεις σήμερα το σημείο που να μη μπορείς να μιλήσεις για τη πολυτιμότητα της, τη σημασία της, το μέλλον της. Και δεν μπορείς, γιατί δεν φαίνεται το ομιλείν να μπορεί –με τις παρούσες συνθήκες του πολιτικού μας συστήματος τουλάχιστον– να οδηγήσει κάπου.
Δεν μπορώ ακόμα να πάω σε τέτοιες εκδηλώσεις… Αισθάνομαι πολύ «πεσμένη» στο θέμα αυτό… Μας κόστισε πολύ το σπάσιμο και των δικών μας σκαφών, αλλά και μέσα μου έσπασε κάτι… Ακεφιές λοιπόν, μέχρι νεωτέρας…
Φυσικά, όπως καταλαβαίνετε, η δική μου αυτή προσέγγιση δεν είναι και η πιο ωφέλιμη και ορθή. Δεν πρέπει να είναι. Η ημερίδα αυτή φαίνεται να είναι άκρως ενδιαφέρουσα και αφυπνιστική και μακάρι και από το νησί μας να ενδιαφερθούν μονάδες ή και φορείς ακόμα να την παρακολουθήσουν, για να «ξεστραβωθούμε» και λίγο με παραδείγματά άλλων χωρών, πιο προνοητικών απ’ ό,τι φαίνεται…
* Η Στέλλα Τρίμη είναι υπεύθυνη επικοινωνίας του Περιβαλλοντικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Πέρδικας Αίγινας «Άγιος Σώστης».
Aegina First | Πρώτα η Αίγινα 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Στέλλα που μοιράζεται μαζί μας τις μαύρες τούτες σκέψεις. Όμως θάθελα να της πω πως ποτέ δεν είναι αργά, πως αν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι, υπάρχουν πολλά που μπορούν ακόμα να σωθούν. Να μην το βάζουμε κάτω. Θα της έλεγα να πάει αν μπορεί στην ημερίδα. Ίσως μετά να αισθανθεί καλύτερα.
Καλοί μου φίλοι και πατριώτες (από την μεριά της μητέρας μου από την οικογένεια Χαλδαιων του Φάρου) αγωνιζόμαστε να διασώσουμε την ναυτική μας παράδοση αυτήν, την πραγματική ναυτική κληρονομιά των προγόνων μας. Όχι με μοντέλα μα με σκαριά αυθεντικά τα οποία δεν θα είναι μέσα σε γυάλες και στερεωμένα σε πυλώνες, μόνο για επισκέπτες! Μα αξιόπλοα αντιπροσωπεύτηκα Ελληνικά σκαριά για να ταξιδεύουν και να εκπαιδεύονται (νέοι όλων των ηλικιών) τόσο στην ναυτική τάχη όσο και στο σκάρωμα. Δεν είμαστε μεγάλο σωμάτιο και μετράμε μόνο δυο χρόνια ζωής, μα έχουμε να παρουσιάσουμε δραστηριότητα με πολύ μεράκι. Ανακατασκευάσαμε δυο μικρές βάρκες με λατίνι, μια νέα ναυπήγηση υδρεΐκιας 6,20μ κωπηλάτη ιστιοφόρα ενός μικρού λίμπερτι και έχουμε στα σκαριά ένα τσερνίκι 12 μέτρων με ιστιοφορία σακολέβας με γαμπιες . Οι ενέργειες μας στοχεύουν στο να μελετήσουμε να καταγράψουμε και να διασώσουμε ότι έχει σχέση με την ναυτική μας παράδοση αυστηρά τεκμηριωμένο. Επειδή πιστεύουμε ότι η θάλασσα είναι αλμυρή σε όλα τα μήκη και πλάτη και ο πολιτισμός διαδόθηκε μέσο των θαλασσίων οδών, η σχέση μας με την Ευρωπαϊκή ναυτική παράδοση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.
θα σας πρότεινα να έρθετε σε αυτήν την ημερίδα για να βοηθήσει ο καθένας όπως μπορεί με τον δικό του τρόπο και εμπειρία.
Κάθε σκάφος που καταστρέφεται από την αδιαφορία του ιδιοκτήτη του εμένα με πονάει περισσότερο, ακόμα και από αυτήν την απόσυρση και διάλυση του μεγάλου καραβόσκαρου του προπάππου μου.
Αναρωτιέμαι γιατί όλοι αυτοί που αποσύρανε τις αλιευτικές άδειες από τα καΐκια τους μικρά και μεγάλα και εισέπραξαν σημαντικές αποζημιώσεις δεν επένδυσαν αυτά τα χρήματα στην ναυπήγηση νέων παραδοσιακών σκαριών ώστε να βοηθήσουν στην διατήρηση της ναυπηγικής δεξιότητας των καραβομαραγκών μας και ένταξη τους στην τουριστική βιομηχανία;
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2460997647452.144274.1327509095&type=3
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2225514800528.134220.1327509095&type=3
Αγαπητέ Νίκο,
Καλημέρα.
Εκφράζοντας και πάλι τα ειλικρινή συγχαρητήρια για τις ευαισθησίες σας όπως αυτές εκφράζονται μέσα απο τούς σκοπούς του,,σας γνωρίζουμε ότι ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΗΟΓΝΩΜΟΝΑΣ και ιδιαίτερα ο Δ.Σύμβουλος κ.Ν.ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ στέκεται αρωγός σ’αυτήν την προσπάθεια και θα συνεισφέρει στα μέτρα του δυνατού κάθε βοήθεια ενισχύοντας το έργο σας για το καλό της Ελληνικής παραδοσιακής ναυτιλίας.
Στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας βρισκόμαστε σε επαφή με τους αρμόδιους υπαλλήλους του Υπουργείου προκειμένου προσδιοριστούν προτάσεις για βελτίωση του σχεδίου της Ευρωπαικής Οδηγίας που μας αποστείλλατε.
Με εκτίμηση
George D.Vozikis
Παράθεμα: Τράτες, γρι-γρι και τρεχαντήρια πεθαίνουν στη στεριά | Aegina First | Πρώτα η Αίγινα